Systemisch werk / Familie opstellingen

Opstellingen kunnen verhelderende en bevrijdende inzichten geven als je worstelt met terugkerende patronen, relatieproblemen, vragen over je kinderen, ouders, broers of zussen. Maar ook vragen over onverklaarbare gevoelens als woede, verdriet, hang naar de dood of verslavende middelen kunnen beter begrepen worden vanuit een opstelling.

​

Er zijn verschillende soorten systemen. Je gezin van herkomst is de belangrijkste, je ouders, voorouders en kinderen. Maar dan kan je ook nog deel uitmaken van een organisatiesysteem, je werk, of als kind van het onderwijssysteem.
 

In het werken met opstellingen zijn er drie basis dynamieken/principes waar familiesystemen zich door laten leiden. Wanneer deze dynamieken gevolgd worden blijft er balans in het systeem. Wanneer een of meerdere van deze principes niet kan worden nageleefd ontstaan er blokkades in het systeem.

​

1. Iedereen staat op zijn eigen plek

Elk systeem kent een bepaalde ordening. Een ouder moet op de plaats van een ouder staan en het kind op de plaats van een kind. In het algemeen is de ‘hoofdregel’ dat ‘wie er eerder was, voorgaat op wie later is gekomen’. Deze regel bevordert in het algemeen de continuïteit, het voortbestaan van een systeem, of het nu een familie is of een organisatie.

 

2. Er is een balans tussen geven en nemen(/ontvangen)

Wanneer er te veel gegeven of genomen wordt binnen een relatie kan er disbalans ontstaan. De uitzondering is de relatie tussen ouder en kind. Een ouder geeft en een kind neemt. Wanneer dit andersom gebeurt, dan wordt dit principe overtreden en kunnen er blokkades ontstaan in het familiesysteem

 

3. Iedereen hoort er bij

Wie of wat hoort er bij en wie niet? Systemen willen graag compleet zijn. Met name onterechte uitsluiting, anderen buiten beschouwing laten die wel betrokken zijn in het systeem/interactie blijkt verstorend te werken.